Vorig jaar was ik bij mijn zoon in Stockholm en heb toen aangekondigd een “Zweedse blogtrilogie” te schrijven over op afstand werken en omgaan met alle mediamogelijkheden. In mijn eerste 2 blogs besteedde ik aandacht aan dat “Overal en altijd kunnen werken nieuwe uitdagingen met zich meebrengt in onze werk/privébeleving” en hoe beslis je “Wanneer je wel en niet bereikbaar bent, voor wie en op welke manier?” Na 2 blogs bleef het lang stil….
Ik houd me graag aan afspraken dus ergens op een actielijstje en af en toe signaaltjes gevend vanuit mijn hersenen vroeg die 3e blog wel met regelmaat mijn aandacht. Maar toch bleef ik het maar uitstellen. Tot nu deze blog over “Hoe uitstelgedrag beïnvloed wordt door onze digitale wereld”
Waarom heb ik zo lang gewacht met het schrijven van een nieuwe blog? Het scheelde dat ik kennelijk niet een enorm lezerspubliek heb wat me wekelijks rijkhalzend vroeg waar die derde blog nou bleef! Dat had me zeker eerder tot actie gebracht. Nu vroeg ik me daarvoor in de plaats vooral kritisch af: wie zit te wachten op de zoveelste blog in de overkill aan informatie die ons elke dag bereikt?
Zo’n kritische stem is nuttig omdat het je behoed voor flaters. Maar hij houd je ook tegen in je actie, je wikt en weegt en dat kost veel tijd. Toen ik op mijn vakantie afstand nam en nieuwe inspiratie opdeed door de andere omgeving en de boeken die ik las, kon ik opeens wel de knoop doorhakken. Ik besloot te gaan schrijven. Te schrijven omdat het mij helpt te reflecteren en ordenen en om een paar mensen mogelijk te inspireren zoals mij dat ook gebeurt als ik boeken en artikelen lees.
Was het nou erg om deze blog uit te stellen? Als het gaat om Uitstelgedrag toon ik aan mijn klanten graag de tedtalk van Tim Urban: https://www.youtube.com/watch?v=arj7oStGLkU Hij laat erg beeldend en grappig zien hoe er steeds weer allerlei afleidingen zijn die ons weghouden bij wat we zouden moeten doen. Om tot slot te concluderen dat deadlines en afspraken met anderen ervoor zorgen dat we wel zaken op tijd gedaan krijgen. Maar dat afspraken met onszelf, zaken die we diep van binnen heel graag zouden willen doen te vaak tot het oneindige worden uitgesteld.
Het is niet mijn levensmissie om blogs te schrijven. Dus nee, het was niet erg het uit te stellen. Maar heb ik me het afgelopen jaar bezig gehouden met wat er voor mij echt toe doet? Gedeeltelijk wel maar ook heb ik me het afgelopen jaar veel te veel begeven op de Ja-snelweg, zoals Neuropsycholoog Elke Geraerts dat zo mooi noemt in haar boek “Authentieke Intelligentie”. We krijgen online constant verzoeken voorgeschoteld die onze zelfcontrole erg op de proef stellen. E-mails, apps, vriendschapsverzoeken, een aanbieding, een voorstel voor het bekijken van een nieuwe netflixaflevering etc. komen de hele dag voorbij. Van nature wil ons brein ja zeggen, in actie schieten, dat geeft een goed gevoel. Hoe vaker je al deze onlinevragen beantwoordt met ja, hoe meer het een automatisme wordt en hoe moeilijker het wordt om rationeel na te denken en te kiezen voor wat voor jou belangrijk is. Het vraagt zelfcontrole en zelfregulatie om zo nu en dan bewust de Ja-snelweg te verlaten.
Is het toeval dat ik schrijf als ik in Stockholm ben of zoals nu met vakantie? Nee, een andere context, afstand, een brein offline, een frisse blik helpt zaken orderen en prioriteiten stellen. Dat kan als je letterlijk weg bent maar hoe mooi zou het zijn als je met regelmaat even afstand neemt en kijkt of je de dingen doet die je wil doen? Soms is het fijn dat samen met iemand te doen, om helder zicht te krijgen op automatismen, prikkels van buitenaf en knellende patronen. Om een antwoord te vinden op: wie en wat wil ik zijn? Welke afspraken maak ik met mezelf? En hoe ga ik me daaraan houden? Op onze website www.bleanded.nl lees je wat we daarin voor je kunnen betekenen. Hier vind je ook de links naar het filmpje over uitstelgedrag en een interview met Elke Geraerts.
En als je je weer te veel op de Ja-snelweg bevindt? Geeft niets, je kan steeds weer opnieuw een keuze maken en even afstand nemen. Er zijn steeds weer nieuwe afslagen te maken! Ik heb geluk: mijn dochter gaat dit najaar voor een half jaar naar Engeland, ik ga haar zeker opzoeken!
Yvonne